Google

Telefoontje uit Afghanistan

Written on:juni 22, 2007
Comments are closed

Gisterenmorgen rond 06.00 uur werd ik wakker gemaakt door mijn vrouw: “Ali de telefoon gaat!”. Eerst dacht ik nog dat ik aan het dromen was. Zo vroeg s´morgens krijg ik nooit een telefoontje! Ik stond op om de telefoon te pakken maar de telefoon rinkelde niet meer. Eerst dacht ik: “Gelukkig, nu kan ik rustig verder slapen”.
Ik ging terug naar bed terwijl ik me af vroeg wie het geweest kon zijn en waar het telefoontje vandaan kwam. Als je familie ver van je vandaan woont en je familie in Afghanistan hebt, dan kan er elk moment iets aan de hand zijn en verwacht je ieder moment slecht nieuws te horen.
Terwijl ik hieraan dacht, ging de telefoon opnieuw over. Deze keer vloog ik het bed uit naar de hal en pakte ik de telefoon. Ik hoorde aan de andere kant: “Hallo, Hallo”, samen met veel andere geluiden (storing); “Hallo!” Zoals gebruikelijk vroeg ik toen: “Hoe is het met u en hoe is het met uw familie?” en de persoon aan de andere kant van de lijn stelde me dezelfde vragen.

Hij kreeg in de gaten dat hij me wakker had gemaakt en vroeg me hoe laat het bij mij was.Ik keek naar de klok in de hal maar omdat ik het licht niet aan had gedaan, kon ik niet zien hoe laat het was. Ik vertelde hem dat het nog donker was en dat ik de tijd niet kan zien. Hij zei: “Sorry; hier is het bijna 10.00 uur.” Ik zei dat het geen probleem was en begon nogmaals dezelfde vragen te stellen: “Hoe is het met u en met uw familie …?” Ondertussen ging ik me wat ongemakkelijk voelen omdat het in onze cultuur niet ongewoon is om slecht nieuws langzaam, heel langzaam over te brengen om de ander niet te veel te laten schrikken. Ik dus het gevoel dat mijn gesprekspartner me iets wilde zeggen maar het niet goed durfde.
Eindelijk biedt hij nogmaals zijn excuses aan voor het vroege tijdstip; hij vertelt dat hij op dat moment in een internet café zit. Hij heeft een paar foto’s van de school mee genomen zodat de eigenaar van het café die naar mij door kan mailen. Ik dank hem daarvoor en zeg dat dit prima is maar…. hoe is het met het schoolgebouw? En … zijn antwoord was erg positief: “De werklieden zijn bezig met het dak en dat zal over enkele dagen klaar zijn.” Hij vraagt me of ik de cd-rom heb gekregen? Hij heeft namelijk een nieuwe cd-rom met foto’s aan een landgenoot mee gegeven. Die persoon woont in Utrecht. Omdat ik eerdaags naar Utrecht zal gaan, kan ik de cd daar ophalen maar dan blijkt dat hij de cd bedoelt die ik een poos geleden ontving!

Daarop vertelde hij me het volgende verhaal: “Eergisteren kwamen een aantal kinderen bij het schoolgebouw kijken. Ze waren erg blij dat de school binnenkort klaar zou zijn. Ze vroegen ons wie de kosten voor de school heeft betaald? Wij hebben hen uitgelegd dat het geld hiervoor uit Nederland kwam. Daar is een organisatie: Stichting SCAN. Deze organisatie organiseert activiteiten op scholen en op andere plaatsen waarmee ze geld inzamelt om deze school te kunnen bouwen. Er zijn ook andere Nederlandse organisaties die geld geven voor dit project.
De kinderen vroegen: “Hoe kunnen wij hen daarvoor bedanken? Wij wonen in Afghanistan en zij wonen in Nederland?” Daarom heb ik hen beloofd dat ik de volgende morgen vroeg naar Nederland zou bellen om hun boodschap door te geven. Gisteren was ik in al in dit internet café om naar Nederland te bellen. Daar trof ik een kennis die voor familiebezoek uit Nederland was gekomen. Ik vertelde hem het verhaal en hij stelde voor om een tekst in het Nederlands te schrijven en om daarvan, samen met de kinderen, een foto te maken en die naar Nederland te sturen!
Dat vond ik een goed idee en ik vroeg hem om een korte tekst te schrijven zodat ik die gelijk uit zou kunnen printen. Hij ging voor de computer zitten en zocht de website van SCAN op. Nadat hij daar wat gelezen had, schreef hij een paar zinnen…”

Ik vroeg de man aan de andere kant van de lijn: “Dus, die foto’s die je straks naar mij stuurt, zijn de foto’s met die tekst en met die kinderen?”

Hij bevestigde dit en we beëindigden het gesprek. Ik ging weer naar bed maar kon de slaap niet meer vatten; ik was zo benieuwd naar de foto’s dat ik opnieuw naar beneden ging om de computer op te starten en te kijken of er soms al een bericht voor me uit Afghanistan was aangekomen. Maar helaas, zo snel gaan die dingen daar niet en het duurde nog even voor ik deze foto’s ontving. Ik wilde dit graag met u delen en aan u door geven dat Afghaanse kinderen in Herat alle mensen in Nederland groeten en zeggen: “Dank u wel voor de hulp die u ons geeft. Dank u wel dat we straks met deze hulp ook hier naar school kunnen gaan.”

Sorry, the comment form is closed at this time.